جام‌جهانی ۲۰۲۲ قطر در حال پایان یافتن است و صحبت از حواشی ورزشی و سیاسی آن نیز کم‌کم فروکش می‌کند. در کنار این‌ها این جام البته حواشی فرهنگی بی‌سابقه‌ای نیز داشت که نمی‌توان به‌سادگی از کنار آن گذشت. از جمله حواشی فرهنگی این رویداد ضوابط روشن فرهنگی دولت قطر بود که به مذاق غربی‌ها چندان خوش نیامد. مسئله، اما عمیق‌تر از خوش نیامدن چند ضابطه برای تماشاچیان جام‌جهانی است، در واقع فاصله معنادار دو نوع نگاه به «انسان» در این ماجرا به‌خوبی قابل‌مشاهده است.
از محتوای حکم دوره کنونی شورای عالی انقلاب فرهنگی و توصیه‌های رهبر معظم انقلاب اسلامی به اعضای این شورا چنین بر می‌آید که انتظار از این شورا در دوره جدید قرار گرفتن در کانون مدیریت تحولات فرهنگی، خصوصاً حوزه فرهنگ عمومی است. این مطالبه در ذیل راهبرد کلان «بازسازی انقلابی فرهنگ» تعریف می‌شود و شورا باید در کانون اصلی تحقق این راهبرد قرار گیرد.
یکی از شگفتی‌های جام جهانی اخیر رفتار باورنکردنی عده‌ای از هموطنان ما در برابر تیم ملی کشورشان بود. شادی از باخت تیم ملی ایران و برد تیم‌های انگلیس و امریکا و در مقابل ناراحتی از برد تیم ایران در برابر ولز رفتار عجیبی بود که برای بسیاری از ایرانیان قابل‌هضم نبود و البته چیز جدیدی هم نیست. از دیرباز عده‌ای بوده‌اند که خلاف مصالح وطن مادرزادی خود اندیشیده و عمل می‌کرده‌اند و به‌طور مشخص در ۱۵۰ سال گذشته از طیفی از روشنفکران انگلوفیل گرفته تا مواجب‌بگیران سفارتخانه‌های خارجی عملاً منافع استعمارگران را دنبال کرده‌اند.
شجره طیبه بسیج، این یادگار ارزشمند امام راحل (ره) از منحصربه‌فرد‌ترین سازماندهی‌های مردمی در سطح ملی است که البته تأثیرات فراملی بسیاری نیز داشته است. این شبکه وسیع مردمی در طول بیش از چهار دهه گذشته تقریباً حل‌المسائل اصلی کشور و مهم‌ترین پیش‌برنده انقلاب اسلامی در داخل و خارج بوده است. برکات وجودی این پدیده بی‌نظیر فراتر از آن است که در سطور محدود این نوشتار حتی فهرست شود، اما به نظر می‌رسد مهم‌ترین پرسش در باب آینده بسیج و انقلاب اسلامی است. به بیان دیگر، بسیج و بسیجیانی که در گام اول انقلاب بار‌های اصلی نظام و کشور را بر دوش کشیده‌اند، در دومین گام آن و در طلیعه قرن پانزدهم هجری شمسی چه رسالت و مسئولیتی بر دوش دارند؟
