گزینه ها بی شمارند !
گزینه ها بی شمارند !
هنگامی که تونی بار نخست وزیر روباه پیر استعمار مردم کشورمان را مشتی نادان واحمق! نامید که انرژی هسته ای به هیچ دردشان نمی خورد شاید گمان نمی کرد مردم ایران پاسخ کلمات سخیف وبی ادبانه ی اورا در شرکت همه پرسی ملی 22 بهمن این قدر زود بدهند.
واقعیت این است که آقای بلر زمانی که این حرف ها را می زند شاید دلش به جای دیگری گرم است. البته نه به سلاح های مدرن وپیشرفته آمریکا وبریتانیا. بلکه به نواهای مرعوبانه ی عده ای ناآگاه ( وشاید هم آگاه!) دلخوش نموده که ادعا می کنند انرژی هسته ای به قیمت قطع شدن عیش و نوش ! آنان نمی ارزد .
ولی ناگهان چه زود دیر می شود!
22بهمن : تهران: میدان آزادی: هنوز چند روز نگذشته بود که بلر جواب خود را گرفت ...
البته هنوز معلوم نیست که رفقایش در این جا کی می خواهند پاسخ قاطع ملت را درک کنند. اما من در این جا بنا ندارم این مطلب را به آنان بفهمانم. بلکه از آنان دعوت می کنم که یک بار دیگر 22 بهمن 1385 را مرور کنند.
مطلبی که برای من همواره سوال بوده این است که رفقای آقای بلر در این جا چرا زمانی که برای بالارفتن از نردبان قدرت به مردم نیاز داشتند این همه از دم از«مردمسالاری » و ایران برای ایرانیان و ... میزدند و امروز که رای مردم در برابر آن هاست بر طبل پوپولیسم می کوبند و مردمی را که همین دیروز آنها را به قدرت رساندند و امروز از آنها روی برگردانده اند را مشتی عوام می نامند. ( به شباهت ادبیات بلر و این دوستان خصوصا در بحث عوام بودن دقت کنید!)
به پندار برخی ما نیز می توانیم همچون لیبی کل فعالیت هسته ای مان را تعطیل کنیم تا ان شاالله شاید کشور دوست و برادر انگلستان(!) برایمان فرجی حاصل کند. ( به عاقبت امروز لیبی بنگرید.!)
نمی دانم ! بهتر است دست از سر آقای بلر و دوستانش برداریم شاید آن ها منافع کشور ما را بهتر تشخیص می دهند!
