حکایت آن سیلی لاعلاج

رهبر معظم انقلاب اسلامی در دیدار اخیر خود با مسئولان و مدیران نظام در تشریح فرصت‌ها و جایگاه بین‌المللی ج.ا.ا. به نکته‌ای ظریف اشاره کردند و ان تأثیر نوع دیپلماسی اتخاذ شده از سوی ایران در واکنش قدرت‌های غربی است. ایشان فرمودند: «بعضی خیال می‌کنند اگر امروز فلان دولت مستکبر، چه در اروپا، چه در غیر اروپا، نسبت به جمهوری اسلامی یک حرفی میزند، یک چیزی می‌گوید، یک اظهارنظری می‌کند که اهانت‌آمیز به جمهوری اسلامی است، این معنایش تنزل رتبه‌ی جمهوری اسلامی است؛ نه، این‌ها هر وقت توانستند، کردند. آن زمانی هم که ما متأسفانه یک مقداری در مقابل دشمن کوتاه می‌آمدیم، از این کارها می‌کردند. این جور نیست که ما حالا چون ایستادگی کردیم، چون استقامت به خرج دادیم، بگوییم این‌ها را سر لج آوردیم؛ نه. یک روزی در خطابه‌های مسئولینمان مناقب آمریکا ذکر می‌شد؛ همان روزها رئیس جمهور وقت آمریکا با سبک‌سری تمام، ایران را به عنوان محور شرارت معرفی کرد! یک روزی یکی از دولت‌های اروپائی نسبت به جمهوری اسلامی اظهار علاقه و ارتباط و این‌ها می‌کرد؛ همان دولت سر قضیه‌ی قهوه‌خانه‌ی میکونوس دادگاه تشکیل داد، مسئولین درجه‌ی یک کشور را در آن دادگاه متهم کرد! دولت‌های اروپائی با آن‌ها همدست شدند، همه‌شان سفرای خود را از تهران فراخوانی کردند؛ این‌ها که یادمان نرفته. خواستند سیلی بزنند، البته سیلی سخت‌تری خوردند. از همین حسینیه آنچنان سیلی‌ای خوردند که بعد تا مدت‌ها دنبال علاجش بودند! هر وقت توانستند، آن‌ها درصدد سیلی زدن برآمدند. هر وقت ما کوتاه آمدیم، یک خرده‌ای سست برخورد کردیم، آن‌ها پرروتر شدند. نخیر؛ ایستادگی جمهوری اسلامی، تصریح به شعارهای انقلاب، تصریح به مبانی انقلاب، عزت ما را در دنیا بیشتر کرده است.»[1]

اشاره معظم له با واقعه مهم و تأثیرگذار موسوم به «میکونوس» در روابط خارجی ایران و اروپا لازم می‌نماید با بازخوانی پرونده‌ی این رویداد و حواشی و تأثیرات آن به بررسی عکس‌العمل جمهوری اسلامی ایران و خصوصاً تدابیر رهبر فرزانه انقلاب در خنثی سازی این توطئه و تبدیل تهدید به فرصت پرداخته شود.

مالیخولیای کردستان بزرگ یا نفوذ صهیونیست‌ها؟

مسئله درگیری نیروهای امنیتی و انتظامی کشورمان با عوامل گروه‌های تجزیه‌طلب شمال غرب (خصوصاً پژاک) به یکی از مهم‌ترین موضوعات خبری منطقه‌ای بدل شده است. در این میان ان چه مشاهده می‌شود فرصت‌هایی است که در اختیار گروهک‌هایی همچون «کومه له» و «پژاک» شامل امکانات لجستیکی و پایگاه‌های نظامی و آموزشی در منطقه شمال عراق قرار گرفته است.

علی رغم آن وجود چنین امکانی برای مخالفین نظام و تمامیت ارضی کشورهای همسایه، خلاف بین رویه‌های بین‌المللی و رویکرد حسن هم‌جواری است، اما شاهد آن بودیم که وزیر خارجه عراق (که اتفاقاً از کردهای عراق نیز هست) در اظهاراتی غیرمسئولانه و شگفت آور بمباران پایگاه‌های پژاک از سوی ایران را محکوم می‌کند. روشن نیست که چرا دولت خودخوانده و غیررسمی اقلیم کردستان عراق حاضر به برخورد با ناامن کنندگان کشورهای هم‌جوار نیست؟ گویا مالیخولیای متوهمانه و خیالی کردستان بزرگ گریبان‌گیر سردمداران این اقلیم نیز شده است. البته در این میان تلاش‌های و طراحی‌های اشغالگران عراق و رژیم صهیونیستی (که حضوری 50ساله در کردستان عراق دارد) را نبایست نادیده گرفت.